Nogmaals de Brabançonne

Onlangs berichtten we reeds over de problematiek van het aanleren van het vaderlands lied in het onderwijs.

Ook in andere gemeenten staat dit punt ter discussie, zo bijvoorbeeld in Jette, waar de Vlaamse schepen voor onderwijs het aanleren van het vaderlands lied in de gemeentescholen afwees, met als argument "De scholen moeten zich houden aan de leerplannen en eindtermen zoals de Vlaamse Gemeenschap die oplegt"...

In deze eindtermen is inderdaad niets terug te vinden over de Brabançonne, noch voor het basisonderwijs noch voor het secundair onderwijs, noch voor het leergebied muzische vorming, noch voor het leergebied opvoeden tot burgerzin...

Men zou kunnen denken dat dit te wijten is aan een verkrampte Vlaams-nationalistische reflex, maar ook het kunnen zingen van de Vlaamse Leeuw is niet in de eindtermen terug te vinden. Er is slechts één bondige vermelding bij de eindtermen wereldoriëntatie voor het basisonderwijs, waar vermeld staat "de leerlingen kennen de erkende symbolen van de Vlaamse Gemeenschap". Wat niet betekent dat ze de Vlaamse Leeuw ook moeten kunnen zingen... Het valt overigens op dat een dergelijke eindterm betreffende het koninkrijk België ontbreekt, hetgeen een onvergeeflijk hiaat betekent.

Het ontbreken van deze aspecten in de eindtermen is een schrijnend symptoom van de algemene intellectuele verwording van het Vlaamse onderwijs, dat op deze manier nog slechts probleemjongeren, die niet eens zonder fouten kunnen schrijven, zal kunnen afleveren.

Arm Vlaanderen!

De eindtermen zijn evenwel slechts minimumdoelstellingen, het is dus niet te verantwoorden dat een school of haar inrichtende overheid zich hier achter verschuilt om af te zien van het aanleren van het vaderlands lied als element van maatschappelijke vorming en burgerzin.

Oude uithangborden

De stad Brussel wil in onbruik geraakte uithangborden van winkels uit het stadsbeeld doen verdwijnen. Als reden hiervoor wordt opgegeven dat de oude uithangborden "verwarring scheppen" en "het imago van de wijk en van de stad schaden".

Eens te meer hebben we hier te maken met een stompzinnige beleidsmaatregel van een kortzichtig stadsbestuur dat voorbijgaat aan het feit dat oude publicitaire uithangborden of opschriften een beeldbepalend element in het straatbeeld zijn en als dusdanig ook tot het erfgoed behoren. Zij dragen bij tot het palimpsestisch karakter van het stedelijk weefsel en leren de voorbijganger dan ook veel over de geschiedenis van de stad. Bovendien zijn zij dikwijls ook op zichzelf te beschouwen als een stuk erfgoed, bijvoorbeeld als het neonreclames van de eerste generatie betreft.

Ook met deze relicten moet dan ook zorgvuldig worden omgesprongen, teneinde niet terecht te komen in een stad met een leeg en steriel imago, waar de verbroken verbinding met het verleden tot vervreemding en criminaliteit leidt.