Witte chrysanten

1 november, Allerheiligen, tijd voor het traditioneel bezoek aan de begraafplaatsen. Een typische gewoonte van onze landstreken en een deel van onze rijke cultuur. Een gewoonte echter die bedreigd wordt door een aantal moderne evoluties: enerzijds de afschaffing in 1971 van de "eeuwigdurende eigendom" op de begraafplaatsen, een maatregel die tegen alle rechtsprincipes werd ingevoerd, en anderzijds de stijgende populariteit van lijkverbranding ofte crematie.
Maar ook diegenen die de novembertraditie in ere willen houden worden met problemen geconfronteerd. De traditionele kerkhofbloem, de grootbloemige witte chrysant, is bij ons vrijwel niet meer te krijgen, in tegenstelling met bv. Japan (foto). Kleinbloemige voornamelijk gele chrysanten maken thans de dienst uit. Mooie bloempjes, dat niet gelaten, maar wat hebben de traditionele witte chrysanten misdaan om niet meer aangeboden te worden? Eens te meer een probleem van marketing en consumptie, waarbij de consument geen keuze meer heeft dan te consumeren wat hem wordt ter beschikking gesteld...

Waar is onze driekleur gebleven?

De gemeenteraadsverkiezingen zijn voorbij, in onze stad zijn er niet veel verschuivingen (rekening houdend met de kartellijsten feitelijk slechts één zetel), en de opmars van extreem-rechts lijkt gestuit. Nochtans lijken een aantal extreme ideeën reeds geruime tijd ingesijpeld bij de zittende meerderheid. Zo wappert vanop de trots van onze stad, de Sint-Romboutstoren, de laatste tijd systematisch slechts een gewestelijke leeuwevlag, soms vergezeld van een stadsvlag.

Waar is onze mooie Belgische driekleur gebleven?

Er is op zich niets mis met gewestvlaggen, maar de nationale vlag staat toch nog een trapje hoger. Het hijsen van enkel een leeuwevlag op een dergelijke prominente plaats is de kennelijke uiting van een verborgen separatistische en extremistische agenda die een objectieve bondgenootgenootschap inhoudt van het infame extreem-rechtse Vlaams Belang.

De Belgische vlag hoort trots te wapperen op de Sint-Romboutstoren!

Erfgoed verdient prioriteit!

Ponton op de Dijle

De gemeenteraadsverkiezingen staan voor de deur. Het is hier niet de bedoeling van prognoses te maken, die zijn toch meestal fout. Laten we dan eens de onderscheiden partijprogramma's bekijken: wat opvalt, is dat het aspect "erfgoed" niet de aandacht krijgt dat het verdient, in het beste geval krijgt het een subparagraaf onder de hoofding cultuur of iets dergelijks.

Nochtans zou ons bouwkundig, landschappelijk en roerend erfgoed een eerste prioriteit moeten zijn in een verantwoord beleid. Het erfgoed is immers bij uitstek het symbool en de drager van onze cultuur. Het is een kostbaar en onvervreemdbaar gegeven dat moet gekoesterd worden. In een maatschappij waar de industriële productie onderworpen is aan een niets ontziende globalisatie.
Een groot deel van de goederen op onze markt wordt thans in Azië geproduceerd (zelfs bv. de stalen buizen van het Dijleponton te Mechelen op de afbeelding), en ook de zogenaamde kenniseconomie ontsnapt niet aan de globalisering - drie vierde van alle computerprogramma's worden thans in India geschreven.
Het erfgoed daarentegen kan niet worden gedelokaliseerd en zal onze blijvende rijkdom uitmaken. Bescherming van het erfgoed verdient daarom de eerste prioriteit in de lokale, regionale, nationale en Europese politiek.