Schoenen voor de doelgroep

Laatste post voor nu, morgen vakantietijd! Voor mij betekent dit: rondzwerven in de Schotse Hooglanden, ver van alles af, in de natuur, en een beetje afkicken van de taluw!


Voor zo een exploot heeft men natuurlijk in de eerste plaats goed schoeisel nodig. Begin dit jaar diende ik mij een nieuw paar aan te schaffen, en heb een zeer goed product gevonden in de Meindl Army Pro. Deze schoenen zijn bijna perfect te noemen: degelijk Europees fabrikaat, comfortabel, geen last van bleinen, zeer goede steun door de hoge schacht (de hoogste van alle gangbare trekkingschoenen!), behoorlijk waterdicht zodat beken tot ruim 20 cm diep met droge voeten doorwaad kunnen worden, uitvoering in glad zwart leer, dus gemakkelijker te onderhouden dan schoenen die uit meerdere materies en kleuren bestaan. Ik kan hem dan ook aan alle wandelaars aanbevelen.


Wie heden te dage informatie over een product wil vinden, zal meestal in eerste instantie op de webstek van de fabrikant gaan kijken. Bizar genoeg is dit model daar hoegenaamd niet terug te vinden, alhoewel het nog wel degelijk in productie is en zelfs één van de meest succesvolle modellen uitmaakt.

Dit is duidelijk een voorbeeld van doelgroepfetisjisme en doelgroepmarketing: het productaanbod op de site wordt gericht op een bepaalde doelgroep (het zogenaamde vrijetijdssegment). Modellen in zwart leder, ook al gaat het om vergelijkbare schoenen, worden echter aan de beschouwde doelgroep ontzegd!

Idealiter zou een vrije en open markteconomie de vrijheid van keuze moeten inhouden voor de klant ("klant is koning"), maar door de doelgroepmarketing wordt deze in een vakje geplaatst waar hij slechts toegang heeft tot de producten die door derden voor hem best geschikt worden geacht en deze mag "consumeren". De klant die op zoek is naar bijvoorbeeld een zwarte schoen (omdat hij van deze kleur houdt, omwille van het gemakkelijkere onderhoud of voor om het even welke rationele of irrationele reden) vindt niet onmiddellijk zijn gading.
De klant is geen klant ("customer") meer, maar verwordt tot consument ("consumer"), een begrip waar hier later nog zal worden op teruggekomen.

Gelukkig vindt men met niet te veel moeite wel speciaalzaken die deze schoenen wel verdelen - wie het schoentje past trekke het aan!

"Moderne communicatie"

Al eens gemerkt hoeveel er in onze hedendaagse maatschappij wordt gecommuniceerd? Het gaat hier echter niet enkel over verspreiding en uitwisseling van informatie (hetgeen in feite de kern zou moeten inhouden van het begrip communicatie!), maar om de moderne communicatie zoals beoefend door regeringen, politieke partijen, bedrijven, en de pers.
Het begrip moderne communicatie in deze context heeft niets te maken met technologische communicatiemiddelen zoals gsm, wifi, satellieten en dergelijke, het is op te vatten als een inhoudelijk begrip, een bepaald type communicatie.
De vader van de moderne communicatie was de beruchte Nazi-propagandaminister Dr. Joseph Goebbels. Op subtiele wijze gebruikt zij de technieken van de propaganda om informatie te manipuleren en de gewenste interpretatie te veroorzaken.
Bijkomende kenmerken van de moderne communicatie zijn onder andere:

• De monopolisering en professionalisering van de communicatiekanalen, die zich onder meer uit in het fenomeen van de woordvoerders. Elke zichzelf respecterende organisatie heeft tegenwoordig wel zo iemand in dienst, langs wie alle communicatie moet passeren, en voor wie de verpakking en duiding van de informatie meer belang heeft dan de feitelijke inhoud. De woordvoerders worden meestal niet gehinderd door effectieve diepgaande kennis over de materie waarover zij communiceren. Het communicatiemonopolie van de woordvoerders beperkt de verspreiding van elke informatie die niet het officieel standpunt weergeeft, onafhankelijk van het feit of dit standpunt al dan niet de waarheid weergeeft.
  
• De gerichte benadering van informatie naar de doelgroep toe. Vanuit een goedbedoelde efficiëntiemaatregel om de toehoorder de meest interessante informatie aan te bieden, is deze maatregel ontaard in een doelgroepfetisjisme dat er eerder op gericht is om informatie te beperken en aan bepaalde groepen te ontzeggen. De informatierecipiënt wordt een informatieconsument die slechts de hem voorgezette hapklare brokjes mag slikken. Een trieste situatie voor de intellectueel aan wie aldus een brede toegang tot informatie ter ontwikkeling van een brede visie terzake wordt ontzegd. Op te merken valt overigens dat het definiëren van doelgroepen in zich een inherente discriminatie inhoudt.

Gelukkig bieden een aantal van de hedendaagse communicatiekanalen zoals deze blogs de gelegenheid aan intellectuelen om op een vrije en onbevangen wijze informatie uit te wisselen en aldus aan de greep van de moderne communicatie te ontsnappen!

Probleemjongeren: oorzaak of gevolg van het jongerenprobleem?

De grootstad, decor bij uitstek van het jongerenprobleem

Een aantal recente tragische gebeurtenissen in onze steden hebben op schrijnende wijze de aandacht gevestigd op het jongerenprobleem in onze samenleving. Het is immers niet te ontkennen dat tal van de problemen waar onze maatschappij wordt mee geconfronteerd in grote mate op rekening van jongeren kunnen worden geschreven. Voor een groot deel van de zogenaamde "kleine" criminaliteit, alsmede voor vele vormen van maatschappelijke overlast, zijn jongeren rechtstreeks verantwoordelijk; in verband met deze jongeren kan met over probleemjongeren spreken.

Niettegenstaande het feit dat de probleemjongeren, in tegenstelling met hardnekkige maatschappelijke vooroordelen hieromtrent, diverse etnische achtergronden vertegenwoordigen, vertonen zij wel een typisch profiel, dat men normaal slechts aantreft bij paleo-encephale instinctieve criminelen.

De probleemjongere is instinctief criminogeen en is gestuurd door een impuls van onmiddellijke bevrediging van (vermeende) behoeften. Hij leeft slechts voor zichzelf, elk solidariteitsgevoel is hem vreemd. "Vriendschap" veinst hij slechts als middel om zichzelf te bevoordelen, "liefde" betekent voor hem niets meer dan een brutale, impulsieve seksualiteit. Morele normen kent hij niet, het gebruik van geweld tegen ieder die hem iets in de weg legt is vanzelfsprekend. Elke inspanning, zowel intellectueel als fysisch, gaat hij uit de weg: zijn geest is afgestompt, en zijn gezondheidskapitaal ondermijnd door druggebruik en losbandig seksueel gedrag. Deze jongere is een predator en een parasiet die teert op de maatschappij, die eenieder die hij zwakker inschat meedogenloos tot slachtoffer zal maken. De probleemjongere is aldus een atavistisch fenomeen, een uiting van retrograde evolutie die duizenden jaren beschaving in één klap teniet doet.

Het probleem dat zich hierbij stelt is het volgende: zijn deze probleemjongeren nu oorzaak of gevolg van het jongerenprobleem? Met andere woorden:

• kan met het jongerenprobleem eenvoudig weg toeschrijven aan een wel gedefinieerde groep van probleemjongeren (bv. paleo-encephale types), of
• worden de probleemjongeren jongeren tot atavisme en probleemgedrag gebracht door het jongerenprobleem als algemene indicator van maatschappelijk verval?